Bir bir yanıyor sokak lambaları. Göğe yükseliyor ışıkları. Karışıyor karanlıklara. Kendimden bir şeyler arıyorum onlarda. Yabancısı olduğum hisleri yokluyorum, bulamıyorum. Ben delicesine tutkunum tutulmaya. Delicesine ararım el değmemiş tüm güzellikleri. Henüz bulamadım ama kaybetmedim ümidimi. Akşamüstleri nükseder hep bu arayışlar. Uzaklar çağırır beni. Meyilliyimdir hep uzaklara. Aradığım tüm hisler oradaymış gibi.
Yine bir akşamüstü. Tarifsiz duygularla doluyum. Farklı bir evrende gibiyim. Yıllarımı geçirdiğim odamın penceresinde değilim sanki. Sokak lambaları bu kadar güzel miydi, bizim buraların havası bu kadar yumuşak mıydı? Peki ya bulutlar,
çalar mıydı bu kadar pembeye?
Bir mart akşamı eser miydi rüzgar böylesine?
Ah el değmemiş mutluluklar, dalgalı bir deniz gibi coşan ruhum, bir an olsun dinmeyen tatlı heyecan, ardından yüzümde yer edinen tebessümler...
Neredesiniz?
