Biri yaşama sevinci ile
ölümü yaprakların
arasından
gözümüze usulca sürüyor
Cevizin son bahara yaklaştıkça kahverengileşen yaprakları
birer hoyratlığı
anlatıyor
sözcüklerimize.
Aynı düş bir güneş kokusuyla
burnumuzda
Aynı heyecan eklenmiş
genlerimize
süzülerek işleyecek
bir tartılmamış sevgi!
Durulmanın neden var olduğunu
fırtına söyledi bize
Soldururken güneşi heybetiyle
bir tarafsız güç,
Hepimize aynı hikaye
yazılmadı
Biz daha doğrusu ile
hiç ilgilenmedik
neyimiz var ise
kabul ettik.
Yunus’un bir balıktan çıktığı gibi
Tanrı bize bir el uzattı
fezadan !
Ne kadar yukarıdan tuttuysak
kabul görmedi duamız
Hepimiz yanlış
mı anladık..?
Yoksa sararan
her bir şeyi
tanrı mı sandık ?
