ey moira'lar

hiç utanmadınız mı bu kaderi dokurken

varlığımın sorumluluğu bana ağır

ince ince içime işler geceleyin

zamanın işleyişi bir bana zor

yaşlanmanın değil, yaşlanamamanın acısı bu

günler uzun, ben hep birkaç dakika gerisindeyim

geceler uzun, ben hep uykusuz gezerim

aylak yürüyüşlerim, tanrısız dualarım

tanrım? bir gece vardı

zamanın birinde bir gece vardı

hiç uyumadığım, duvarları izlediğim

bana müstehak mı

yaradılışa gelmek, varoluşumun sürekliliği?

bir insancık var bildiğim

tek istediği nedir bilir misiniz?

yaşamak. varoluş sorumluluğu olmadan

bir gün gelecek o da kapıdan geçecek

aynalara baka baka, çalılardan çiçek toplayarak

bir gün gelecek yerlerde sürünecek

ama moiralar acımayacak

uzaktan izleyip gülecekler bu komediye

bilirsiniz ki, insanın trajedisi hep en komiğidir.

alaya alınamayacak kadar ciddi

ama sahipsiz bir komedi