bir şiir zonkluyor beynimde
çektiğim sıla hasretine damatlık giydirirken ellerimle
erguvanlar kadardır ömrüm ellerinde
ne sancılar bilemekte öfkemin zülfikarını
ama anne bir şiir zonkluyor beynimde
sahile vurulan benim kalbimdir
hangi jandarma ölü bir kalbi taşıyabilir ki
paris'in göbeğinden moskova'nın dehlizlerine ve buhara'nın çiçeklerine
ama anne bir şiir zonkluyor beynimde
fermanlarda saklıdır suçlarımın delili
yusuf kadar masum değilimdir babamın zihninde
kovuşturuyor beni zaman
bir tutam hasret bekleyen çölümü
sicim sicim ağlarken geçen geçmiş
günlerime, gözlerine ve gönlüne
ve insan hakları kadar sahteyken
mısralarım kelimelerimde ve kendimde
ama anne bir şiir zonkluyor beynimde
haysiyetim kalbimdedir bilir bunu yetimler
her gece süt dağıtırdım evlerine
modern küfürler bilmezken
çağlara hiçbir borcum yokken heybemde
ve beni karşılardı huriler
ince belleri ve şehitlerle
yutturduğumdur kendime şiirim
ama anne bir şiir zonkluyor beynimde
ve bir insan olarak
en güzel huyum ağlamaktır
ben ağlasam ve sen anlasan
bir şiir zonklamasa beynimde
