Yaşanılan her an mükemmel bir değere sahiptir. Sahip olduğumuz tek gerçek gibidir bir nevi. Böyle bir gerçeklik ve mükemmelliğe sahipken yapmayı planladığımız her şeyde mükemmel olmayı beklemek, ideali yakalamaya çalışarak sürekli tehir etmek, kendimize ve sahip olduğumuz bu nimete büyük bir ihanettir. Kervan yolda düzelir misali, bir şeylere başlayıp yolda veya o uğraşta sürekli bir şeylerle karşılaşıp ve yeni şeyler öğrenip mükemmelliği hedeflemek, insani yanımıza ve verilen hayat nimetine daha uygun değil midir?
