Baharı yüreğine düşen tomurcuk
Tutunmuş yalnızlık dalına
Yazın ortasında sanki bir hazan
Gökyüzünde karanfil kokar mı hüzün
Acı dünler yarının umut bugünün
Adı konulmaz kaygıların sesi
Vurur kıyıya kıyıya
Ha duyuldu ha duyulacak derken sancısı
Gündüzler desen hep gece
Karanlığın içinde umut bin hece
Düş gör uyanan sabahın renginde
Sesinde kalan bir avuç merhaba
Yitip giden gölgelerin ardında
Gidenler zaten hep sessiz
Bir de umut kimsesiz
