adabı böyledir, gözyaşların biter
acılarını sel götürmüştür önceki hafta,
kırılır düşersin ama kalkmak işte hep adettendir.
yıllarca sorulan klasik sorulara,
kolayca kaçmaktan veremediğim cevaplara
bir alt sokakta ıssızca yakalandığımda fark ediyorum
bana yaşanmışlıkların gösterdiği toleransı,
resmi yazıyla da onaylanıyor bu kaybı.
edebi anlamlar içerse bile, hep üzgün
suratını asardı, yüzü düşerdi
kalbi duvarlardan örülü, üşümezdi.
hiç istemedim, hiç hissetmedim
artık sana veremeyeceğim sevgileri
bankadan düşük faizle talep de edemedim.
ömür uzun, öderim aydan aya hesaplamaları yaparken acımadığını görüyorum hayatın.
ön koltukta otururken aklından geçenleri,
yorgun bir kalple seziyordum
kış uzun sürsün, isterse yetmiş beş yanlış bir doğruyu götürsün
senin olmadığın bu evi, bu odalarda bu anıları
şimdi çatlasa bile kim örsün?
inat güç gösterisine dönüşüyordu,
sahilde adın geçerken dalga yok
gözlerini dünyaya kapatırken
ben bir santim daha yakınlaşıyordum merhametine.
anıt yaptıracağım, eylem yapacağım
bir miting bile olsa tek başıma
inan hep haykıracağım.
akıl hastanesi evim olsa ödeyemem hakkını
umutmayacağım hiç adını ve hatırını.
aç mısın, susuz mu
yerden göğe kadar haklısın da
düşününce diyorum ki yorgun mu?
bul beni, gör beni
kapım açık yaralarımla sar beni
belki bir anlam taşır hiç affedilmemiş küslükler
parça pinçik, tuz buz
yerden cımbızla toplasa bile sağlık heyeti
dikiş tutmaz, bu yara kapanmaz
acım sağlığıma zarar veriyorsa eğer
dünyada bir gül daha solmaz
hatırlarken seni.
sonra bir kedi gelir yanına,
görür o seni.
anlamlar yüklerken adına
adın acı gelir.
olmak ya da olmamak savaşında
bana saç tellerin ilham verir.
öreceğim kilometrelerce,
tutacağım saatlerce
bir bilene soruyorum, bilmiyor.
herkesin bildikleri yerden
hiç kimsenin anlamadıkları bu diyarda
ben de anıyorum,
özlerken seni.
fırsatı krize çevirmişim,
çığ düşmüş, eteklerinde can vermişim
aşağısı yüksek, korkum yok
gelmeyeceğini bilsem bile gelmeyeceksin,
gittiğini kabul etmesem bile kabul ettireceksin.
bu sularda çok yüzerim ama
dibinden ödünç aldığım
ve beni az da olsa hayata tutan oksijenin
var mı acaba endişesi
kırılıyorum da kırmıyorum
öyle sanıldım,
çok yanlış anladım.
bu şiir bu dizeye ağır gelse dahi
tutacağım elini.
tüm onkoloji hastaları adına - 2
