Sonlu dakikalardı benim olayım,
Sonsuz olana hiç eğipmedim,
Ne tanrı umrumda,
Ne de tanrısal hayat,
Delirmişsiniz siz,
Sonsuza kafayı takıp.
Madem bütün dünya yalandan ibaret,
Ne biliriz bu hayatın dışında bir hayat,
Madem herşey ilizyon,
Neden bildiğiniz bir öteki taraf,
Tercih edip yaşıyoruz.
Delirmişsiniz!
Hem de öyle böyle değil.
Kafayı yemişsiniz evrimleşip.
Ne kadar mutluyuz diye yarışıyorken,
Bir kedi kadar yaşamıyorsunuz hayatı.
Acılar içinde kıvranan bir ceylan,
Sizden daha gerçekçi,
Son saniyesine kadar hissettikleri.
Bencil bütün nefes alışların,
Bütün kalp atışlarınız,
Hicbir zaman siz olmadınız,
Olduğunuzu sandığın kişiden daha çok.
Hıcbir zaman sizden başkası olmamıştır,
Olmasını arzuladığınız kişiden çok.
Başkalarına iyi görü le çabalarınız,
Tutkularınızın esiri.
Çevrenize güler yüzlü olmanız,
Korkularınızın eseri.
Ne kendin olabildin,
Şu dünyaya geldiğinden beri,
Ne de bir başkasına dönüşebildiğin,
Her gece düşledimden öte.
Var olmayı bile beceremedin,
Varoluşsal kaygılar içindesin.
Yok olmayı da beceremeyeceksin,
Nefes alıp verme peşindesin.
Kapat gözlerini,
Yoksun,
Tut nefesini,
Tutamayacak kadar çoksun,
Bu dünyasa fazlalıksın,
Öteki taraf için yoksun,
Kafanın içerinde,
Ne kadar var olabiliyorduysan,
İşte!
Bütün kainatın içinde,
Bir zerre kadar varoluşten yoksun,
Kendi benliğinde kaybolmuşsun.
Ne sen kalmış geriye,
Ne bir başkası.
Ömrünün son anına kadar,
Varoluşunu yiyip bitirmekle,
Vakıf olmuşsun.
