Hiç görmediğim bir fotoğrafta sınadım ölümü

Vedanın gülüşünü, zamanın acısını burada gördüm

Ruhu kırmızı beyaz zaman pembe bir yalana döndü,

Bir nefeslik rengi kaldı.

Suskunluğundan anlamıştım

Hiçbir gerçeğin rengi yok

Ardında bıraktığı sancılı bir izden ibaret.


Bir yanılgının gölgesine itaat ettim

Ellerimde çiçeklerle karşıladım zamanı

O ise konuşmak için

pembe dudaklarımdan içti nefesimi

Ne büyüttümse içimde

Ne bağışladıysam hayata

Zamanın renginde boğuldu

Bir ben kaldım

Duvarlarını yaşamla boyadığım evde.


Ah zaman!

Ne çok öldürdün yaşamın inceliğini ruhunda taşıyan,

Gözleriyle dünyayı heceleyen,

Dişlerinin rengiyle bir insanları.

Ne gördümse dünyada senin eserin.


Ölümün fotoğrafı benim.