metaforlar anlamını yitirdi
artık sahneler arası geçişler bir göz açımı mesafede
tek çıkışı olan bu kısa metraj filmde
gelen mi gidiyor giden mi geliyor bilinmiyor
pencereler yalnız içeri açılıyor
açılan kapılardan girmeye meraklı bir çift ayakkabı
yukarı doğru yükseliyor ve genişliyor açı
yavaş yavaş sessiz sessiz
beyaz bir elbise karşılıyor bakışları
kestiiik
uzun bir paydos
ışık yetersiz
ve güneşin doğumuna bir ömür var
herkes tanrısal bir telaşla
yeni bir güneş yaratma derdinde
zaman daralıyor
oysa evren genişlemiyor muydu
titreyen ışığın soluğu tükenirken
son bir varoluş acelesi içinde
miladi bir çözüm bulunuyor
güneş sezaryenle doğuyor bu kez
herkes ve her şey hazır
ve kayıt
fonda sezen
kan ter içinde uykularından uyanmakta
kestiiik
kısa bir çekim alanı yaratıyor şarkılar
geçmişe gitmekle şimdinin bilincinde
hep bir sıkışmışlık
işte böyle hissediyor yönetmen
durduruyor akan her şeyi
durmaktan beklemeye geçiyor bütün ayakkabılar
susmaktan dökülmeye dudaklar
kopan filmin şeridine bir bant
bu filme fiyakalı bir son
tanrım bana yeni bir senaryo gerek
