bir kere kaybolmuşsa ruh, kaybedecek bir şeyi kalmamıştır. bulunmuş, bulunmamış ya da bulunmak istenmemiş olsa da; kendisi olmaz, olamaz artık. değişim kaçınılmaz, bu değişime olan nefret de olağandır.
ruh ilk kez kaybolduğunda öğretir, ders verir adeta. bu dersleri anlamak, onlardan bir şeyler çıkartmak opsiyonel olsa da yararlıdır. adapte olmak zor, fakat fazlasıyla ödüllendirici bir tecrübedir.
ruh kaybolduğunda şiirler yazar, kendini ifade etmek isteyebilir. kendini kelimelerle anlatamayacağını öğrenmek yıkıcı bir problemdir. konuşmak ve konuşulmak bunun en büyük ilaçlarıdır.
ruhun ilk kayboluşu ciddi bir sıkıntı üretmez. eninde sonunda yeniye alışılır. sancılar unutulur ve yaralar sarılır. nefret kabullenmeye dönüşür ve eskiye dair hisler değersizleşir. hissizlik kuvvetle muhtemeldir.
fakat ruh ikinciye kaybolursa, işte o zaman iş değişir.
