yalnızlık kış gibi çöktü alnıma
ciğerlerim kuruyor ve içimi kemiriyor sayfalar
söyleyemediğim sözlerin arasında kayıp geziyorum
insan bazen bir dost sözüne hasret
bir sevgili gönlüne muhtaç
ve hepsine sahipken bile fukara
yokluk varlıkta belli olur ama
varlık hiç yoksa ne fark eder gelmişi gitmişi
başımı kaldırsam insandan geçilmez ama
yanımda yok tek bir tutulur kişi
ben yine başladığım noktadayım
kaç kez döndüm sayamazsın
bazen de görürsün o öyle gitmiş ki
rüzgarı savurmuş alt üst etmiş bir dünyayı
ve beklemezdim ama sen bana doğrulttun o yayı
bir şeyler fırladı ama ok değildi belli ki
delik deşik her yerim ama akmıyor kan artık
süzülüyorum ve üzülüyorum ve durulmuyorum
buruluyorum ve bunalıyorum ve bırakmıyorum
bıraksam şu ipi kurtulacağım belki
uçmayacağım artık, yere çakılmalıyım
hava mı çarpacak yer mi bir karar vermeli
beynimi çıkarıp önüme koysam ancak görürler deliyi
