Umut değil bir cümleyle, bir sözcükle bile yeniden yeşerebilir. Bazıları o kadar karşılıksız kalmıştırki her şeyde, tanıksız durmak onlarda normalleşmiştir, fakat gene de isterler, kayıtsızlıktan bir sesin gelmesini, gene de beklerler.
.
Gece olunca hüzün hükmediyor tabii çünkü duruyorum, çünkü zamanı kabul ediyorum uyumadan. Zamanı kabul edince de en küçük bir detay bir resme dönüşüyor, o resim de kaygıya ve endişeye... Hepsinin birer karton olduğunu biliyorum bilmesine ama bu zor hissi de kabul ediyorum çünkü alıştım. Beni onlar yaşatıyorlar sanki. Sanki onları reddettiğimde sahteleşiyorum.
.
Gökyüzüne bakmalarım azaldı, önceden yıldız seçerdim, ne oluyor sorusu gözlerimden geçerdi. Hâlâ daha anlamış değilim sadece gökyüzüne bakmalarım azaldı. Bütün mutsuzluğuma rağmen ve mutluluğuma rağmen hayat güzel.
