Safir nefesle zafir

Zafer, başında beklediğin kovayla

Kilona göre dumanlanmana izin verir

Bu bir savaş yemini

Bir gün yaşayana kadar öleceğim


Köprüye bir kör çıkmış

Biraz tırabzan biraz küpeşte götünde

Don ve soğuk diyor

Bir kış getirirken kemiklerimi götürme

Kirpiğinde çakmak taşı

Ne zaman yumsa gözlerini

Görmediği yere alev taşır

Tutun işte bir meşale ancak ışığı kadar hafif

Tutun işte bedenim karanlık kadar ağır dedi duydun

Annem terk edince beni hayata

Belki o ağlamamış çocuk olarak

Belki yalnız o zaman güzel bir huydum


Zarif bir nefesle katil

Omzuna uzanan yardım eliydi

Ya da uykudaydı Kuran şahit

İtmedim, o köre bir dünya atıldı

Ve henüz ölmemişti

Daha bir bıçak mesafesi yüksekteyken sırtı