Şu sıralar aklımda dönüp duran tek bir şey var, "bana yetecek olan" kavramsal bir karmaşa gibi gözükse de aslında gelecek kaygısı taşıdığım şu yaşlarda en çok önüme çıkan duvar oluyor kendisi, her seferinde ardına yeni anlamlar bağlayarak çekip duruyorum kendimle, bir sonraki durak, bir sonraki karara kadar... Gitgide koca bir yığın halini alıyor, hiçbir parçasını koparmaya kıyamadığım için de, haliyle bana yol göstermesi gereken yerde önümü kapatıyor, olduğum yerde kalakalıyorum. Yaşamın beklenmedik oluşu karşısında kararlı bir yol bulmak her ne kadar anlamsız gelse de bunun gerekli olduğunu kabul ediyorum. Şu an için tam olarak tanımlayamasam da düşünmekten vazgeçmeyeceğim.

Sevgilerle...