Aynı pencereden baksaydık yaşantılarımıza, istikametimiz olurdu "Bir Olan'a".
Bahaneler üretmezdik el adına. Eksikliklerimizi kurcalardık mesela.
Uzaklaşırdık öğretilmiş çaresizliklerden. Yeniden, aslolanı öğrenmeye yolculuk ederdik. Hiçlik yolunda, harcardık nefesimizi. Nefsimizin, bükerek belini.
Aynalar karşısında akseden dışımız kadar süslü değil içimiz.
Birlerdik.
Zorlanırdık fakat.
Kolay yoldan kazanılmışlıkların hazzı, bilmem ki ne kadar? Bilinçaltımda birikmiş milyonlarca ceset var, çoğu kendim.
