Daha kötü günler geçirmedim değil,
Var olmakla yok olmak arasında kaldığım
Alev aldım, küle döndüm, küllerimi kendim savurdum
Yeni bir ben çizdim boyadım,
Usanmadım, yeniden doğdum
Daha kötü günler geçirmedim değil,
Lakin artık tükeniyorum
"Her bir iç çekişte kalp bir damla kan kaybeder"
Kalbim için endişeleniyorum
Hissizleşmekten korktuğum kadar korkmadım hiçbir şeyden,
Hissizleşmeye olduğu kadar özenmedim hiçbir şeye
Çünkü hissizleşmek,
Her şeyi çözmenin en iyi yoludur
Ve en berbat yolu.
Kalbimin kırıklarının ruhuma battığı,
Ruhumu kanlar içinde bırakan o günler;
Kırıkları parça parça yapıştırmaya çalışıp pes ettiğim günler,
Nihayet parçaları yerine oturup bütünleştirdiğimde
Yeniden yeniden savurup parçalayan anılar,
Başkalarının kalbinin kırıklarını yapıştırmaya kalkmak gibi çocukça hatalar,
Beklenmekte olan hayalî kurtarıcılar,
Hepsi geride, çocukluk günlerimde kaldı.
Zorla yapıştırdığım o parçaların düşmemesi için
Yok edici bir hissizlikle yaşadığım o zamanlar
Geri gelebilir ürpertisiyle yaşıyorum
Acıyla barıştığım ilk zamandan bu yana
Kaçmak istemem acıyı hissetmekten
Çünkü son anıdır kaybedilenden
Hayır, daha iyi değil hissizleşmek
Makineleşmek istemiyorum
Hissizleşmeye çalışmak da kandırmaktır kendini
Kendimi kandırmak istemiyorum.
