Biz insanlar diye başlasam bir iç dökümüne, dünyada kaç tane dil varsa o dillerin bütün harfleri birlik olur ve bana karşı çıkarlar, bütün kelimeler bana savaş açarlar. Biz insanlar diye ayağa kalksam ayağım beni ayakta tutamaz, kollarım halsizleşir, kalemim elden düşer, dilim lâl olur, kulağım duymaz, gözüm kör olur. Biz insanlar dersem babam alaycı bakışlarla bakar bana, annem babama katılır, kardeşlerim üstümden güler, sevdiğim insanlar beni duymaz, bütün insanlar benden uzaklaşır. Biz insanlar dersem yerde debelenirken cümle âlem bir olur beni yerin dibine çekerler. Biz insanlar dersem anlam vermez mantığım dediğime, aklım beni terk eder. Her şey benden uzak durur, ben her şeye yakınken. Ben biz insanlar dersem kalbim titrer, kalbim ki en az benim kadar, bana kadar yakın, bana kadar uzak, yani kalbim, hep kalbim. Biz insanlar dersem kalbim bana katılır, bana eşlik eder. Biz insanlar...