Bizi bu hayattan koparan bir şey vardı
Herkesin bildiği ve inandığı ama yaşayamadığı
yapamadığı bir şey
O şey istemesek de bizi içine alırdı
O şey bizi bütün karmaşalara rağmen
aydınlığa çıkarırdı
İstesek de kaybedemezdik
Onlar bunu görür ama anlamak istemezlerdi
Mükemmel bir hayali andırırdı varlığımız
Önüne geçemezlerdi
Mutlu olsalar, çıkarları uysa bile bizi katamazlardı kendilerine
Biz de onları kabul edemezdik
Puslu varlıklarına, aptal kurallarına, kasvetli ve soğuk tenlerine tutunamazdık insanlığın
Onlar yaşayamaz, yanılırlardı
Gülünç biz olurduk
Üzülerek ve yırtınarak acı kahkahalar atarlardı
Hiçbiri korkudan yaşayamazdı ruhları ve bizim gibi
Hüzünlü acizliklerini her şeye bulaştırırlardı
Üstümüze sıçrardı lekeler
Utancımızdan söyleyemezdik
Biz de inadına severdik birbirimizi
Ayırılamazdık
Ayrı dünyalarda hep aynıydık biz
Şiirlerim bizi tutar
Sen onlar gibi korkardın
İlahlar gibi sevişemezdik
Kusurlara boğulurduk hayalinde
Onlar gibi değildin
Yalan söyleme
Hiç de öyle bakamazdın
Yalnız arada yanılıp
Çok büyük giderdin benden
Bir daha hiç dönemezdin
