Semaver öter bizim semtte
Serçe değil
Ve susadım demez çocuklar annelerine
Sensedim derler, anneler sabah 5 akşam 8 çalışırlar
Elbette onlar da insandırlar
Varoluşsal sıkıntılar çekmek isterler
Neyim, kimim demek isterler
Yalnız çocuk ağlıyordur ve annelerin başı ağrıyordur
Bir duraksama...
Yaşamı keser keskin ipiyle
Bir acaba
Affını ister annenin tanrıdan
Dayanamadı(!)
Bizim semtte ölüler ağlanarak uğurlanmaz
Güle oynaya
Şuh kahkahalarla
Ölüm kurtuluştur da bizim mahallede
Ölüm pembe yoldur
Beyaz gün
Buz gibi limonatadır yaz sıcağında
Kışın ayazında sıcak bir sevgili koynudur
Ölüm... Ömrüm demez kimse
Ölümüm der, gelse de bir an evvel
Avareler de
Ayyaşlar da
Bizim semt sizin semtlerden farklıdır
Biz yaşamı yalayıp yuttuk çocuk yaşta
Yaralar kaldı, acı bayağı tattaydı
Ve bayağı bayağı da sancıdan sargıydı
Saatlerimiz sarkaçlı
Şuurumuz imansız bakkaldı, cuma öğlen de açığız
Geliniz efenim.
