Bazı günler, hangi günde olduğumu da nerede olduğumu da ne yaptığımı da unutuyorum. Sanki geçen her dakika ömrümden kesilmiyormuşcasına bonkör oluyorum, sabırla insanların sözlerini bitirmelerini bekliyorum, yeterince beklersen insanların neler söylediklerini bilemezsin, bir de aklında takılı kalan düş selleri, biriyle yeterince uzun süre beraber olursan dikkatinden kaçmayacak bir şeydir. Sanki bir gün, beni sabırla dinleyecek birini bekliyorum. Belki de sadece psikologa falan gitmem gerekiyor ama tabii aynı şey değil. Merhamet istiyorum.

Acıma değil, merhamet görmek istiyorum.

Düşüncelerim bir kaç konuyu aynı anda konuştuğundan neydi aklımdaki yazı onu bile bilmiyorum. İnsan olduğum öğretildi. Yalan olmasını diliyorum.

Öğretilerinizden tiksiniyorum.

Buraya da bu anlamsız yığını eşsiz beynimden aktarıyorum.

Yıkıldığınız yerde toz olmasın.