masumiyetimi kaybettim abi
seni karşıma dikerdim soyutlukla bir bilge gibi
sözünü dinlemeyeceğim, yine ihtirasıma yenik düşeceğim
tabi sonradan hak vereceğim sana
histeri krizlerine girip pişman olduktan sonra
aşkım bir günahmış aşk adı altında ezilip yeraltında elim sikimde dolaştığım, zamanımı bir ellilik para gibi harcadığım.
şimdilerde yüzümü traşladığım ve donuk yüz ifadesiyle ayna karşısında tiratlar çekiyorum traşlanmış yüzüme
biraz olsun büyüdüm zannediyorum böylelikle
seviyorum demiştim tüm masumiyetimle
günün birinde senden siktir olup gidecek, kendini başkasına becerticek bu karı demiştin
aklını başına al demiştin
ben yine o akılı o güzel hatlara sahip sevgilinin götüne sürmüştüm
"esnafız olum biz esnafız bizi bozar!
sen bizim yaptığımız yanlışları yapma diye burda cebelleşiyoruz
biz hergün yetmişlik viski dikerdik niye?
unutmak için, unutursan iyileşirsin.
basacaksın taşı yüreğine yoluna gideceksin"
bir kere çıktım yoldan kaybettim eksenimde ne varsa
nefretim dünyada yeni bir savaş çıkartacak kadar yaygın vücuduma bir o kadar da sönük aklımda
kilit mi vurayım lan amına ne yapayım şimdi bir başkasının kollarında bir kaç ay sonra bir başkasının
kamu malı haline bürünmüş sokak ortası sikilip atılacak kıvamda
annem ben kendimi sessizce dışarı atarken diyor, üstelik onu bu halde görmemiş olmasına rağmen
"at oğlum o orospunun mektuplarını yazdıklarını yok et kaybet onları"
böyle içten samimiyetle ve intiharla buluşmuş aşkı sadece bilinçle öldürmek gerekiyor
bunun üzerine tekrar içimdeki sevgiyi çıkartabilecek yeni bir kadına selam verebilecek miydim?
