Adını asla koymadığım bir boşlukla cebelleşiyorum şu aralar. Ne bu boşluğu doldurabiliyorum ne de başımdan atabiliyorum. Hayatımın her yerine el koymuş gibi bir şey. Büyük bir eksiklik: Nefes gibi ihtiyaç duyduğum, bir o kadar da ciğerimi yakan bir şey. Elle tutulmayan soyut bir kayıp bu. Umut gibi, ihtimal gibi, istek gibi...
