Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Boşluk duygusunun kan damarlarıyım, organlarıyım, nefesiyim. Her yerde yalnızım ben ne hoş vakit geçirebiliyorum ne hoşça kal diyip gidebiliyorum oradan. Hem annemi özleyip hem annemin yanına gelince hemen gitmek istiyorum. Beni garip bir garibanlık sarıyor ikinci insanın yanında. Öylesine huzursuzum ki... İnsanlar beni sevmesine rağmen kalmamı istemelerine rağmen öyle garibanım ki... Hemencecik sarıp sarmalıyor beni bu itilip kakılmışım duygusu halbuki yapan yok. Kendi annen baban itip kakar mı seni? Öyle bir şey değil işte. Farklı. Farklıyım. Yalnız kalmak istiyorum sürekli yalnız kalmak istiyorum. Boğulmak istiyorum yalnızlıktan iliklerime kadar terk etmek istiyorum. Fakat yapamıyorum, yapamıyorum çünkü utanıyorum. Gitmeye de utanıyorum kalmaya da utanıyorum. Hayatım bile bu cümleye indirgenecek düzeyde. Ölmeye de utanıyorum ben yaşamaya da.
