Kırgınım biraz. Ve öfkeli. Yerim var mı bilmiyorum. Herhangi boş bir koltuk mu dolduruyorum? Bu koltukta neden oturuyorum? Bu koltuğun nesini seviyorum? Özel bi misafir miyim? Ama sonuçta misafirim. Bunlar fazla karmaşık benim için. Pilim tükeniyor. Ben belirsizliklere adapte olamıyorum. Kendimi biliyorum. Ayakta kalmayı hatta bu misafirliğe son vermeyi seçeceğimi de biliyorum. Dilimde dişlerimin izinin çıkışından biliyorum bazı sabırların sonu selamet değil.
