Yazmayı çok sevdiğimden ve hislerimi böyle somutlama keyfinden bahsetmek istemiyorum ama bilin ki muazzam. Sıkça yaptığım bu eylemi hislerimin yönetmesine bazen katlanamıyorum. Farklı köşelerde buluyorum kendimi. Aramıyorum. Amacım bulmak da değil. Bazen yersiz sorumluluklarda bazen yersiz düşüncelerde. Ne için? Kimin için? Önceliğim hep kendim sandığım bu hayat diye adlandırılan çukurda bir şekilde düşünebilme becerimi geliştirmeye çalışıyorum. Biliyor musunuz ama, önceliğim asla kendim olamıyorum. Bunun için çok çaba harcıyorum ama birileri hep hayatım konusunda söz sahibi olmayı becerebiliyor. Çoğu zaman aile, bazen de fikirlerine değer verdiğim insanlar. Beynim bir çöplük.