devrildim

ihtilalimi radyolardan duyurdular

1964

babam yerine şair oldum.


tanrım dedim

allah

dieu

divinità

her dilden sesleneceğim sana

erkek doğmadan kadın ölüyor

doğmaktan vazgeçerken bana yaz dedin

uyandım cesetler gördüm usandım

son zamanlarda türkiye’ye gereken özeni göstermedin.


bayatlamış ağıtları yeniden yazıyorum

kimse ölmeyecek böylelikle

fakat

öyle şeyler söyleyeceğim ki

hiç yaşamamış kadar olacaksınız da.


ama söyleyemiyorum

bulanıyor beynim

çok kelime yutmuş olacağım ki

kalıntıları kopuyor kafamdan

BÖYLE BİR DÜNYAYA ŞİİR GETİRMEK İSTEMİYORUM.

kusuyorum

sevgililerimin isimlerini

yaşayışıma uzun kaçan ideolojileri

ısırdığım dudakları

şık putlara kaldırdığım başları

inanamayacaksınız

annemi bile.


biraz olsun rahatlıyorum

bundan böyle şiircilik yok!


fakat sokağa çıkıyorum örneğin hiç sokağa çıkmamış gibi. çok şeyi art arda tıkıyorum içime bir gün toparlarım umuduyla. allah yaşayan kadınlar öldürülen kadınlar sevgililerim annem budizm yunus emre sosyalizm köftesi mideye kramp sokacak kadar köfte olmayan köfte ekmekçi ve hatta şiir olma umuduyla sinematografik yaklaştığım cesetleri ve sonradan vicdanıma ve dostoyevskiye ettiğim küfürleri bile. hepsini tıkıyorum içime


ama bitti artık bitirdim

bundan böyle şiircilik yok!


şiir yazdığım kadınlar ölüme yaklaştıkça korkacaktım ki

kadınlar ölüme hep yakınmış anladım

son zamanlarda türkiye’ye gereken özeni göstermedin

burada gerçek dahi gerçek olamadı

bulantımla kaldım.