Kaygı anahtar deliğinden bile sızar içeri
Goethe
.
Yazıya çekilen ruhum
bir günde bin farklı şekilde dudaklarımda
hâyâl parçalarım ve günlerin inşikakı
aşkım bozuldu benim Tanrımla beraber
sonluluğumun kadranında, öyle belirgin
öyle seçkin öfkemle birebir uyumlu
öylesine baktığım her yönde başka anlam
başka bir uğultu duydum her an
her an sanki başka biri olmaya mecbur
başka bir sese zincirle tutundum
ben
hep belki kelimesiyle ayakta durdum
ahenkli ve şeklime has ritmimle
kurdum yolumu, devam ettiğim yöne
çiçek dikmeyi bildim sadece
ve hep özledim ölümü.
.
Acaba ilk hangi zamanda şüphe düştü
ilk nerede adımlarım buhranla harelendi
ilk hangi ben parçalanıp karanlığım oldu,
kaygım lanet olsun
neyi unutmuyorum da varsın şimdi
bilmiyorum.
.
Yaşayamadığım için yazıyorum
oysa
kelimelerden kurtulabilmeyi
ne çok isterdim,
sayıklamalarım beni karanlığa itmeseydi
var oluşu düşünmeseydim
bir çiçek sade bir çiçek olarak kalırdı adıyla
gece sadece bir gece
yağmur sadece bir yağmur olarak.
.
