Bu da neyin nesin?

Üzerimdeki bu sessizlikte neyin nesi? Kuzuların sessizliği mi? Fırtına öncesi sessizlik mi? Nasıl şu an bu kadar sessiz ve sakin olabilirim? Kuşların mı etkisi? Kurbağaların sesinin mi etkisi? Yoksa rüzgârın etkisi mi? Ya da rüzgârsızlığın? Temiz havanın mı etkisi? Nedir bu bende ki sessizlik? Nasıl bu kadar sakinleştim? Ya da sakinleştim mi? Yoksa büyük yıkımın sessizliği mi bu? Şu an kendimi o kadar tuhaf hissediyorum ki... Ne hissedeceğimi de bilmiyorum. Müthiş mutsuzum ama bu dinginlik de ne böyle? Ya geçireceğim ağlama krizinin habercisi ya da kabullenişin...

Az önce Barlas bebekle tanıştım o kadar güzel gözleri var ki maşallah... O sıcacık gülüşüyle bana nasıl neşe verdi Barlas bebek..

Başım inanılmaz ağrıyor. Bir yandan da gidip cam çerçeve indirmek istiyorum. Ama oturmuş kahve içiyorum. Keşke biri beni gelip burdan alsa:) Biraz da gücüm yokmuş gibi hissediyorum. Sanki eve gitsem evde boğulacakmış gibiyim. Gidip haykırsam da rahatlayacak gibi değilim. Rahatlar mıyım acaba? Ama haykırsam ne değişecek ki çaresizliği ne olacak? Hayatımda ilk defa ne yapacağım konusunda aşırı kararsızım. Keşke biri ne yapacağımı bu sefer söylese... Ama öyle zamana bırakmalı falan değil bir anda. Hani bir şair demişti ya, iyi şeyler birdenbire olur, böyle bekletmez insanı diye. Tam olarak ona ihtiyacım var...