Sonsuza dek yaşayacağımız bu yerde

Birbirine kenetleniyor ellerimiz,

Geriye yaslayıp bedenlerimizi

Dönüp durduğumuz öylece

Ayaklarımıza vuran dalgaların sahilinde

Gözlerimiz huzurlu, bakarken bize


Sonra yakındaki evimize gidiyoruz

Biraz tepeyi aşıyoruz, fazla değil

Fotoğrafını verdiğin, hayalini kurmamı söylediğin

Çatısından tanıyorum

Bak, burada bekledim, dediğin


Yüzümüz şimdi gülüyor, gerçekten

Son beş yılın bizi mahvetmeye çalışmasına direnerek geçen

Bu, zaferimiz ya da öldük, umursamıyoruz, birlikteyiz

Zaten etrafta kimseler de yok

Tuhaf değil mi?


Utanç ve nefretle bakarlarken bana

Sarılıp kulağıma fısıldayabilmiştin sadece

En sevdiklerimiz, en yakınlarımızdı

Sen tüm hislerini göğüslerken

O an ve ardından gelen yıllar

Seni yalnız bırakmanın sefaletiyle geçerken

Aklımda kalan son anı,

Ağladığındı beni götürürlerken


Onlar neden buradalar ki

Ne için gözlerini açarlar bu dünyaya

Birbirimizi sevdiğimiz gibi sevemeyeceklerse

Bu, zaferimiz değil de öldüysek

Burası tüm o yalanlardan daha gerçek