Herkes kendi karanlığını yansıtır.
Peki sen, şimdi çabalamayı bıraksan ne olacak? Elimize ne geçecek ya da bu yolda geriye kalan hangimiz olacak?
Bunca çabanın bir anda gereksiz olduğunu dile getiren bütün sesler sen bunca zaman çabalarken seni yok mu saydı?
Hayat bir anda geri adım atacağımız kadar basit mi ya da berfin?
Peki şimdi sorarım sana ve burada bulunan herkese. Çok klişedir ama devam etmeyi bırakacaksak neden bunca acıya, soruna sıkıntıya karşı inatla devam ettik. Hayatın içinde, neden her şeye karşı böyle bir direnç gösterdin.
Bir gün öleceksek, bu kadar çabalamak boş deyip duran o sese, başarabildiğimizi söylemedin mi?
Bir gün öleceksen, onurlu hayatı hakkıyla yaşamış bir insan olarak ölmeyi dilemedin mi?
Öleceksen de, bulunduğun çevrede, en azından insanların elini tutarak, kalplerine ve ruhlarına dokunarak yaşamak senin tercihin değil miydi.
Çaba insanın en çok hayatta tutunmasını sağlayan umut olan eylem değil miydi?
Bu amansız intihar kalbinden sana, senin ölümünü şu anda getirebilecek güçte mi?
Öyle bir güçteyse bugüne kadar devam devam diyen sese karşın sende neden tabii ki dedin?
Gerçekte devam etmek isteyen hayallerine, arzularına karşı sen, acının hüsranın ve hüznün karşısında ölmek istemedin mi?
Bu hayatı ya da en azından kendi hayatımızı değiştirecek güç biz değil miyiz berfin?
O zaman yol orada. Sen inandığın müddetçe değişmek için her şey hazır seni bekleyecek.
Çünkü bugüne kadar ne değişimler seni bekledi, karşıladı ve beraber ilerlediniz.
Yeniden yapamayacak biri değilsin.
~Fehmekar
