Yalnızlık vücut bulmuş koskoca şehirde
Peşimde sürekli bırakmadan ardımı,
Kesiyor yolumu
Boğuyor beni!
Dört koldan üstüme saldırıyor
Şehir geliyor
Üstüme üstüme geliyor!
Gelme!
İstemiyorum
Dayanamıyorum
Yoruluyorum...
Yalnızlık vücut buldu bu şehirde
Ardıma takıldı ömür boyunca
Karanlıklarla kaplı aydınlıklarda
Acılarla dolu
Yaşlanmış bir çocuk şimdi
Zihnimde
Kalbimde...
Deryadil bir çocuk
Harabat içinde
Yorgun
Dostlar az, insanlarsa sahte
Acımasız
Şehir pis ve kir içinde yatıyor
Her şey üstüme geliyor
Bu şehirde
İnsanlık battı ufuktan
Bir daha doğmamak üzere
Karanlıklar çoğaldı sonra
Şimdi peşimdeler şehirde
Bense fecri beklemekten yorgun
Yalnızlık içimde en derinlerde
Karanlıksa her yerde
Benimleler artık
Bende korkmuyorum artık
Ne karanlıktan
Ne yalnızlıktan
Sineme çektim her şeyi
Yollara bakıyorum
Uzak yollara
Ardı olmayan uzak yollara
Üstümde şehrin ve tüm insanların ağırlığı
Yollar karanlık
Belki şehirden de
Ardı yok belki
Bilinmez yolların ardı...
Belki aydınlık hayallerimizden de
Topladım şimdi acılarımı ve anılarımı
Gidiyorum bu şehirden
Gidiyorum bu insanlardan
Ardımda bırakıyorum karanlığı
Yalnızlık hala benle
Yollar gözüküyor bize
Bir çocukla
Harabat içinde kalbimde
İçinde bir parça umut
Belki bir parça hicran ile
