Bugün hatırı sayılır derecede mutluyum. İki hafta boyunca balkonumda misafir olan güvercin, sonunda uçup gitti. Bu süre boyunca akranlarını izleyip, melül melül bakıyordu. Ürkmüştü en başında, bana da güvenmiyordu. Ne dokunduruyordu, ne de yardım istiyor gibiydi. Belli ki, hayata küsmüştü. Her sabah ıslak ekmek dolu kabı aynı yere koyuyordum. Ben ona bakarken o gururundan biraz da korkusundan yemiyordu. Ertesi gün tekrar geldiğimde, kap boşalmış oluyordu, neyse ki. O zaman tebessüm ediyordum. Ürkmemesi için ona arkam dönük ve bakmıyorken dedim; " Tanrı, sana kanat vermiş ama uçamıyorsun, korkuyorsun. Endişelenme, çünkü canın sende, tek sahip olduğun şey kanatların, şuan uçamasan da, uçacaksın, uçmak zorundasın. Çünkü nefes alıyorsun ve ben senin uçma ihtimaline senden daha çok inanıyorum." Ümit ve korku arasında gidip geldi, gidip geldi, gidip geldi...Şimdi de muradına erdi. Benim vedaları sevmediğimi anlamış ki; ardından bir işaret bırakmış, onu görmesem de uçuşunu hatırlamam için...Yolun açık olsun sevgili dostum.
Yayınlandı
Melike Baran
2024-11-02T09:51:14+03:00Ne şanslı bir güvercin! 🕊️
Sanator Bey
2024-11-02T01:13:52+03:00Gelsin başım üstüne; güneşte demlerin onun çayını, hem de kafkas usülü.
Melike Baran
2024-11-01T23:23:40+03:00İnsân, her şeye alışıyor...
Belki de hatırınızda nahîf bir iz bırakmak üzere gelmiştir. Bir gün, onu beslediğiniz zamânlar ve ona olan inancınız hatırına gelir, tekrâr ziyâret eder sizi. :)
Sanator Bey
2024-11-01T23:13:14+03:00Amin. Alışmıştım, ama bir yandan da ne işi var benimle, gökyüzü mü ben mi? Ben tabiki gökyüzünü tercih ederdim. Ona kapım açık dilediği zaman gelebilir. :)
Melike Baran
2024-11-01T20:04:23+03:00Çok güzel bir işâret bırakmış... 🪶🥲
Kanatları zevâl görmesin. 🤍