Ben fark edilmek istiyorum aynı zamanda yok olmak...O kadar uzun zamandır duygularımı bastırıp, uslu olmaya çalıştığım için içerideki beni dışarı çıkarmak çok zor oluyor. Onunla yaşamak savaş remen...Anlatmaya çaılışıyorum bak sen kendini ifade ettiğin tepkini dile getirdiğin sürece varsın, bunları yapınca ceza almıyorsun, kimse seni yok etmiyor. Küçükken yaptığım gibi hem televizyonu merak etiğim için bozar hem de babamdan çok korkardım, kızacak diye ama hiç vazgeçmedim işte bu yüzden benim mücadelem bitmeyecek, korku ve cesaret arsında geçeçek seçimlerim...Mücadele etmek,vazgeçmek, risk almak, cesaret etmek, bırakmak, ağlamak ve ardından gülmek artık hangisi daha kolay hangisi daha zor ayırt edemiyorum...Tek başımayken her şeyi halledebilir,çözüm bulabilir, hayaller kurabilir oluyorum ancak diğer insanlarla ne zaman bir şeyler paylaşsam iletişim sürekli halde olsa yabancılaşıyorum, dertlerimizin bu kadar farklı olması canımı sıkıyor anlaşılmayı beklememek gerekiyor kabul... Neyin var? sorusu çıldırtıyor beni yaşıyorum işte canım sıkkın belki yoruldum ve kendimden bıkmış haldeyim bu her şeyi dinleyebileceğim anlamına gelmiyor.İnsanların günlük dinleme kapasitesi olmalı o sınırı aştılar mı sistem devreye giriyor dinleyemiyorum, kendi evrenime geçme zamanı.. Bazen insanlarla dolup taşmak, bazen mağarada yaşamak, bazen güzel kıyafetlere ihtiyacım olması, bazen fazla olan her şeyi atma isteği bu girdaptan nefret edip aynı zamanda seviyorum çünkü farkederek yaşamamı sağlıyor, anın tadını çıkar koşullar değişebilir bak sen o gökyüzünde de oradaki dipsiz kuyuda da yaşabiliyorsun.Ne yapsam yalnızlığım geri çağırıyor beni, ben de koşa koşa gidiyorum...
