Ağaçlar bizi bir araya getirir sandım
Bilhassa sarmaşıklar
Aslına bakarsan
Bir kabahatleri yok
Ben hep seni onlara
Gül diye anlattım
Diyemedim insanı kendiyle
Kanlı bıçaklı eden
Bulanık bir gül olduğunu
Zaten ben de çok sonradan anladım
Hem anlatsam ne çıkardı
Zehir ararlardı kanımda
Boşu boşuna nehri yorarlardı
Yeterince kirli değilmiş gibi
Dikenlerinin açtığı yaralardan
Bir de ben karışırdım sularına
Bırak genç sarmaşıkları
Bin yıllık ağaçlar bile inanmazdı
İnanmazlardı bir gülün
Kendiliğinden bulanık oluşuna
