Doğan güneşle görülmez ay,
Örtünür maviliklere yıldızlar.
İnsan doğuşunda yitirir Hayy'ı.
Örtünür toprakla verince hu.
Güneş geceyle yanar gün olur.
İnsan aşkla söner kamile erer.
Kanatlanıp varır bâb-ı Hakk'a,
Yardım ister bir damla ateşten.
Tadabilmek için aşk şarabını,
İnsan oldu kovuldu cennetten.
Yeryüzünde bulamadı aşkını,
Uçup bakamadı ki gökyüzüne.
Bülbülî âşık bülbül oldu çünkü
İnsan yeryüzünde bulamadığını
Gökyüzünde sırların içinde sandı.
Oysa bülbül yerdeki güle aşıktı.
