Bulsun

Bir mücadele ki mücadele olmak için de başlamamıştır. Yüreğinden süzülenlerle oluşturmuşsundur bir deniz, atılan ağlar ne yakalamıştır da neyi görmüştür meçhul. Gelip geçer yolcular evet ama bir avuç kütleye yerleştiyse bir yoldaş memleketsiz değilsindir. Kıtaları avucunda dağıtıverirsin. Yolculuğun iki deniz arasına sürüklenir. Belki aşındırırsın oradaki toprağı günün birinde? Yoldaş olmak küçümsenmemeli bence

Kişinin gerçekten benimsediği, sinesine çekip yüreğinden süzdüğü, göğüs gerdiği mücadele en güzel mücadeledir, yoldur. Yolcular, yolcudur değil mi? :D Gelip geçerler.. Kıtaları da elinde tutsan devam ederler. Toprağının yerlileri elbet yerleşecektir, taşını toprağını gerçekten seven o memleketin insanları. Bu yüzden bu noktada kıta bozulmamalı, gerekirse mücadele içinde mücadele!

Katılıyorum, hepsine. Yalnız savaşçılarız, öyle de olmalı, ne kadar yalnız yaşayamayan varlıklar olsak da. En baştan beri yapmaya çalıştığım buydu. Yani ulaşılsın istenen topraklara, yer edinilsin, küçük bir dünya kurulsun ve kendini göstersin: desin ki işte bak buradayım, her şey uğruna geldim. Ama hayat sunmazsa eğer içten taşanlarla, aklındakilerle bir yol, zaman akıp giderken sürekli arayış halinde olursan ve istediğin neticelere ulaşamazsan? Bazı şeyler için becerememeyi de becermek gerekiyor sanırım. Yol aranıyor, hep aranır zaten de sonu gelmez yolların. Bu şekilde yalnız mücadele sebebi nedir? Soyutsal bir çark değil midir o da? Sıkıca kavramamış mısındır ucu bucağı artık görünmeyen bağları? Yalnız da olsan tek kişilik olmamıştır o zman bazı mücadeleler. Yaratılırsa eğer o etki alanı, sonunda birlikte gerçekleşen bir mücadele en güzel olan değil midir?

Pek sanmam, mücadele kişilel, insanın içinde yaşanan yeri geldiğinde kopan fırtınalar, yeri geldiğinde huzur verici tatlı bir son bahar rüzgarıdır. Doğal olarak mücadele kişinin kendisine münhasır, bu savaşın etkileri, gerekçeleri ve neticesi başka bir omuzda veya yüreğinde vuku bulur. İçtenlikle soyut bi' etki alanı yaratırsın etkilersin insanları, kalplerine yerleşir, kanlarında dolaşır ve akıllarına yerleşirsin. Fakat yalnız geldiğin gibi yalnız gidersin, yalnız savaşır, yalnız kazanırsın. Neticelerin vasıtasıyla sırt sırta kalırsın diğer ortaklarına, sırtının ardında olanlara. Ve bu noktada onların içinde yeni gemiler yakılır, telaşlar başlar mücadeleler devreye girer. Sistematik yüzeysel çarkın dışında soyutsal başka bir çarktır bu sanırım.

Ayıklamak için kıyamet gerekliydi, gerçekleşti. Deştim içimi yeterince, akıtabildim mi bilmem. Mutluluk bir masaldır, hayatta mutlu anlar saklıdır. Keder de onları elinde taşır. Bağlardan bahsedince, hissedilenlerle dizilir anlamlardan bir yol önüne. Amacın iyileştirmek olmuştur artık, çıkarsın kendinden. Ki kendi içinde dönüp durmuşsundur yıllarca ve kırmışsındır bu zinciri. İyileştirmek birlikte gerçekleşen bir eylemdir ve başka şeylere yönelir. Taşıdıkça tüm bunları, korsanlar da tanrıçalar da ancak o zaman yol gösterir. Mücadele sırt sırta, omuz omuza gerçekleştirilir. Gülümseyelim o zaman içtenlikle, umarım kadeh kaldırılır birlikteliğe.

Gülmek bazen bi' kutu gibidir; bu hayatın işçiliği, zanaatı saklanılabilir.
Keder bazen mutluluğun, umudun ve yegane amaçların bi' zati kendi dayanağıdır.
Evet, bazen gemileri yakmak gerekir, varmak için. bazen yolculuğun sürdürebilmek için.
Anlamlar bazen anlamsızdır, aynı bir korsan gibi. tanrılar, tanrıçalar çok sıkıcıdır. sıradandır. ama korsanlar öyle midir? Elebette hayır.. Bazen bi korsanmışçasına yüreğinin kılıcıyla ayıklamalısındır kendi benliğini, zincirlerini paramparça, yüreğinin suyunu akıtıp, mücadelenin içinde bulmalı. peki tüm bunlar nerede saklı? anlamı? amacı? gerekçesi?