Sanki gözleri Sırçalı köşkün kömürü
Ne tuhaf çıra olsam yakmaz.
Birde döndüm arkama ,
O nasıl boy, nasıl bir hona?
Hakinin üstünde uzanmış ,
Etrafta ağaçlar,ağaçlar ;
Arkasında dağlar ,
Yukardan baksa âciz
Aşağıdan baksa bir çift maral
Karşıdan baksa kendini görür.
Sonra iner ruhuma bir cemre
Ne ağaç ne hona ne maral kalmıştır
Geriye ben ve o ..!
Umurumuzda mıydı ki bütün bu karmaşa
Neyse ki aklımız da, yine yarınlardayız,
Bambaşka zamanlarda, aynı ruhlarla farkı bedenlerde...
Her şeyimi yitirmişim cennet diye onu umut ediyorum.
!
