Başını eğmiş öksüz kalan çiçekler umursuz
Vapurdan yükselmiyor martılara simit atmak için
Birbiriyle yarışan çocukların sesi
Vapur mutsuz, çocuk mutsuz, martı mutsuz
Dilenemiyor ayağı çıplak bir kadın sokaklarda
İşleri iyi gitmiyor çocukları evde aç bekleyen işportacının
Fırından çıkmış taze ekmek soğuyor yollarda
Sevgililer söylemiyor sevdiğini birbirlerine
Aşıklar meşke dalmıyor uzun gecelerde
Kadın mutsuz, adam mutsuz, aşk mutsuz
Evimin döşemeleri çatırdıyor yalnızlıktan
Duvarlarda bakışlarımdan kalma damarlar
Kapıların hepsi kapalı birbiri yüzüne
Başucumdaki lamba söver gibi parlıyor
Döşemeler mutsuz, duvarlar mutsuz
Kapılar mutsuz, lamba mutsuz
Ya ben sevgili?
Hayatın gerçeğini anlamış Diyojen’in
Küstahlığı mı üzerimdeki
Yoksa insanlar mı bilmiyor gülümsemeyi
Aşıklar, sevgililer unuttular mı
Öpüşmenin o tarifsiz sersemliğini?
Yoksa evime bir tamirci mi getirmeli
Etraftakiler avaz avaz bağırıyor
Bir bahar gelse ah bir bahar gelse!
Düzelir her şey
Durum sadece bundan ibaretse eğer
Benim baharım sensin
Bahar gelir de sen gelmezsen eğer
Baharı suçlar yine kışı beklerim
