Hayatta tuhaf şeyler görüyoruz. Bizlere yaşamak arzusunu veya ölüm tercihini sunan şeyler mesela. Acaba gözlerimizin bize karşı olan düşmanlığından mı kaynaklanıyor bunlar? Aldığımız yaraların kabuğunu kolayca kaldırabiliyoruz zamanla. Ama bir şey var ki yaşı oyun oynama, okula gitme çağındaki katıksız ergen bedenlerin beyaz duvak ve kendinden yaşça büyük gelinliğin arasında yer edişini kirlenmiş tenimizden bir türlü kaldıramıyoruz. Yoksa pıhtılaşmasına izin verdiğimiz yaranın altındaki acıyı mı göze alamıyoruz? Hâlâ anlamadıysanız ben söyleyeyim. Bunlar çocuk. Çocuğun gayrimeşruya katık edildiği yerde, gerçek kadınların doğurduğuna ve annelik yaptığına inanmıyorum. Şayet yapmış olsalardı dişlerimizi kerpetenle söken, beynimizi tornavidayla delen düşünceleri çocuk gelinlere dur demeye, etrafa saçılmış çocuk kadınlara kanat germeye yöneltmezdik.
