Karanlığın tadını alabiliyorum.

Yatağıma uzanmışken,

Yavaş yavaş üzerime örtündüğünü hissediyorum.

Aydınlıktan geçerken bir makas almıştım.

Doğan güneşe haksızlık etmeden yaşayacağıma söz vermiştim.



Aslında ne aydınlığı bekler oldum,

Ne karanlıkta koşacak gücüm kaldı.

Zaman algım eriyor

Gözyaşlarım bile akmak için duyguları kollamıyor.

Robotlaştık, bir nevi plastikleştik.

Azalıyorum ve üzerimdeki karanlık daha da yakışıyor bana.