Duygularım dökülüyor.

Neden benim duygularım ansızın dökülüveriyor?Ve ben neden utanıyorum bunlardan?

Hani insandık, hani hepimizde vardı duygular? Peki benimki neden abartı duruyor?

Damak zevki gibi, hassasiyeti gibi dilinin ve yanması gibi ağzının, öyle bi duyarlılık var bende sanki, eşiğim epey düşük.

Dün görmezden gelindim. Yok sayıldım. Babam tarafından. Kocaman kız olduğum halde üzüldüm ben buna. Çünkü zaten konuşmuyoruz rutinde. Ama insan o aramayı görünce bi şaşırıyor. Önemsendiğini, hatırlandığını sanıyor. Sonra ardından devasa bir mesaj. Sitem de olsa yine de önemsiyor sanıyorsun. Ta ki içeriği okuyana kadar... Mesele ben değilmişim. Upuzun bir paragraftı gördüğüm. Ve bir cümle etmiyordu varlığım. Üzüldüm buna. Vardı bir derdi, hep olurdu bir derdi, söylenir, kızar, süzer, dellenirdi bir şeylere. Yine öyle olmuştu. Yine koca adam haliyle bütün duygularını bana kusmuştu. Ve içinde ben yoktum. Bu adam 4 yaşımdayken bana günlük tutmaya başlamıştı. Annemle boşandıkları sene. Romantik beynim diyor ki vaaaay bee babaya bak. Sonra o günlüğü 14 yaşımda bana vermişti. 1 günde okumuştum. Ve yine içinde ben yoktum. İlk hayal kırıklığımdı. Adam beni dert ortağı yapmıştı. Ama kızı değildim. Sadece duygusal bi kanaldım. Yaşımın bi önemi de yoktu. Onu anlamam da beklenmiyordu. Ben sadece aracıydım. Koydu bana bu. Yine koydu. Engelledim onu. Beni hayal kırıklığına uğratmasına engel koymak istedim aslında. Onun için umutlanan yanıma ket vurmak istedim. Çünkü ben bu adam covid olduğunda, 20 gün entübede kaldığında ölecek diye günlerce ağlamıştım. Ölümden döndüğünde bin km yol gidip 2 hafta o virüsün içinde hastanede ona bakmıştım. O adam benim babam mıydı? O gün de hayal kırıklığına uğramıştım mesela. Ben bu adamda neyi kaybetmekten bu kadar korkup üzülmüştüm diye sordum hep kendime. Şimdi bakıyorum da galiba o iflah olmaz umutlu yanımı kaybetmekten korkmuşum. Hep bi seçenek olmuş çünkü iyi bir baba olma ihtimali bana. Hep umut dolmuşum ona karşı istemsizce. Ama şimdi ölmeden kaybettim bunu. Biri için anlamsız olmak, hayatının, gündeminin bi parçası olmamak ve üstelik bu kişinin senin baban olması, her türlü serzenişi kendine hak görüp seni hiç duymaması. Ay ne bileyim, ben buna üzüldüm işte bugün.