Kendimden ötesi yok biliyorum

Olduğum yerde nefesimi sayıyorum

İç çekişler ve uzun nefes verişler

Ciğerlerim büzüşüyor içeride

Hissediyorum

Omuzlarım çökkün çoğu zaman

Boynumda bi büküklük

Umutsuz hissediyorum

Vehameti ağır geliyor kendime

Bazen acıyorum

En başından başlatsak bu hikayeyi

Lüle saçlı, al yanaklı, tombik bir kız buluruz

Muhtemelen sizi gülümsetirdi

Alır öper, doyasıya severdiniz

Sonra bir şey oldu

Ne oldu ben de bilmiyorum

Herkesin başına gelebilecek travmatik bir olay

Kayboldu herkes

Oysaki sevgiye hep ihtiyaç vardı

Ekmek gibi, su gibi

Yalnız ağladığım, yalnız oynadığım

Yalnız ders çalışıp

Sokaklarda yalnız yürüdüğüm

Yalnız alışveriş yapıp

Defalarca paramı ya da anahtarımı kaybettiğim

Yalnız eve dönüp kapımı kilitlediğim

Pek çok yalnız anım var

Üstelik bunlar çocukluk anılarım

Çok uzun sürdü bu

Ben hatırlamak dahi istemiyorum

Çünkü ruhumu daraltıyor

Ne yiyeceğini düşünmek

Okuldan eve yürürken mahsun olmak

Sabah okula giderken koşturmak

Hiç kollanmadan, her şeye açık bir vaziyette

Başıma bir şey gelmemesi benim başarım

Çünkü çoğu zaman kendi kulvarımda oynadım

Aklı başında bir çocuktum

Tezat iki kelimenin bir cümlede yer alması...

Benim hep kararlar vermem gerekti

Sonuçlarını düşünmem, bedelini ödemem gerekti

Yalnızca bir kez risk aldım,

Aşık olduğumda.

Hayatımın kumarını oynadım desem abartı olmaz

Pişman da değilim, iyi ki yaşadım

Ama her şeyin bir nedeni vardı işte

Köklerimde acı vardı benim

Ama yüzüm hep gülerdi

Hüzünlü bir çiçektim ben

Boynum büküktü

Ama güzel kokardım

Bana baktığında ne gördüğün seninle de ilgili

Her şeyin bir nedeni var biliyor musun?

Hem de her şeyin

Aslında sahiden hiç gerek yok uzun uzun anlatmaya

Parçaları birleştirebiliyor musun?

Yargıcım mı olacaksın? Yoksa avukatım mı?

Çünkü ihtiyacım yok bir yargıca

Ama belki bir avukat fena olmazdı

Bana artık yalnız olmam gerekmediğini söyle

Artık kendimi kollamam gerekmediğini

O günlerin bittiğini söyle bana

Yalnız bir eve dönmeyeceğimi

Boynumun bükük, gözlerimin mahsun olmayacağını söyle

Çok sulugözmüşüm ya hani

Hassas diyorlar bana

Değilim aslında

Ama canım hala çok yanıyor bi bilseniz

29 olacağım neredeyse

4 yaşımdan beri yetişkinim

25 yıllık bir tecrübe

Olgun olmamı beklersiniz

Öyleyim de

Ama tebessümüm biraz buruktur

Özellikle neşeli akşamlarda

Herkesin evine dönme saati geldiğinde

Mesela bayram sabahlarında

Annemin yanına gittiğimde bile

O sofrada misafir tabağım olur benim

Annem hep der bu evin kızı sensin

Evler kız doğurmaz derim ben de

Evin değil, senin kızın hiç olamadım diyemediğimden

Bazı şeyleri asla geri alamazsınız

Mesela okula giderken ütülü bi önlük giymediyseniz

Ya da temiz bir çorap

Ya da taranmış bir saç

İnsanların insafına bırakılmış

İyi niyetine emanet edilmişseniz

O kadar da anasının kuzusu olamıyor insan

Hiç kimse size ödevlerinizde yardım etmediyse

Bunu sen nasıl yapacaksın gel göstereyim demediyse

Ama yine de her sorunu çözmeniz beklendiyse

Anksiyete çok da anlamsız değil

Babanız mesela

Aynı evde olmamayı artık gerekçeden saymıyorum bile

Ama sizi hiç öncelik yapmadıysa

Hiç sizi düşünmediyse, korumadıysa

O kadar da önemli hissetmiyor insan

Bu kız bunları nasıl halleder? Değil de

Bu kız bunu da halleder diyebiliyor olmaları gurur verici geliyor

Ama aslında bu bendeki acı bir birikim

Hiç sabah kahvaltısı yapmadan

Hiç annen saçını taramadan

Böyle geçti yıllar

Hiç babandan harçlık almadan

Eve gelirken bunu da getirir misin diyemeden

Babasının prensesi olamadan

Büyüdük

En güzel kısmı da şu ki

Kimse suçlu değil :)

Sahiden, ben anlıyorum herkesi

Ama ben, bir harabeye dönüştüm

Herkesi haklı bulmak acımı bir kenara ittiriyor

Ama ben hala acıyorum

Kolay değildi ama bunları ben yaşadım