Büyüdükçe bazı insanları zihnimize bazı insanları ise toprağa gömüyoruz. Zihnime gömdüklerim zamanla acitmiyorken toprağa gömdüklerimi kabul etmiyor çocuk kalbim... Büyümüyor o yanım, büyümemekte direniyor. Belki de o yüzden iyileşmiyor yaralar. Ve çocukken korkulan mezarlıklar bu ara huzur veriyor bana.
"Toprak sevdiklerimizi aldığı için mi böyle güzel kokar?" sözü geliyor sonra aklıma.
Yağmur yağarken burada olmanın verdiği his... Belki de en masum şekilde orada oluşları ve onlara beşer yanımın dokunamayışı olsa da kötü yanı, gözümün görmediğinin ötesinde dokunma hissi iyi gelebiliyor bana...