Büyüdükçe çirkinleşiyor insan.
Kirleniyor, içindeki saf çocuğu yitiriyor insan.
Önce yüreğinden sevgiyi alıyorlar, sonra insafı, sonra vicdanı...
Fark etmiyor insan, yavaş yavaş ölüyor, acele etmeden, usulca.
Bir hınç atıyor kalbi, kötülüğü pompalıyor ruhuna.
Şehre bizden bir efgan, sineye çektiği o saf çocukla mücadele veriyor hala insan.
Sokaklara kusuyor biriktirdiği kini, nefreti.
Küllerinden yeniden mi doğmalıdır, değişmek için neyi bekler ki insan?
Hayatının her perdesinde iyilik hep figüran.
Bedle büyüyor, farkında değil küçüldükçe küçülüyor insan.
Ne yazar baştan alsa hikayeyi
Vazgeçmişse artık insan insanlığından...
