İnsan her şeye karşın kendini tutabilir, bir ant içer ve ona bağlı kalır ; ama senin en azından bir eşin olacak, dosttan daha iyi ve kitaptan daha yumuşakca dindirecekti acını. Adem, sürgününün ilk günü, akşam, alnında Havva'nın dudaklarını hissettiğinde avunmuştu neredeyse; Havva eliyle onun yüzünü okşuyordu ve ikisi bakışlarında yitirdikleri göksel ufuktaki kadar tatlı derinlikler buldular.
Ah bir bilsen o derinlikler yaralara ne kadar iyi gelir, en soğuk acılar onların gülümsemesiyle eriyip gider!
Derinliklerdir yaşamın melankolilerinin doğmasına neden, kimi zaman kışkırtır, kimi zaman uzaklaştırırlar onları - insanın yüreği her zaman buna doğuştan eğilimli olduğu için, okyanusa dökülen ırmaklar gibi, akıp gider onların sevecenliklerine.