Kibrit kutusu bağrına basmıştı bütün çöpleri,
Teklikte yok oluş, çoklukta esareti yenmişti.
Kibrit çöpü vedaya çınladı kutunun yamacında,
Ala boyandı başı göğsü seyrekleşti durgunluklar.
İs kokusunda durup, tütsülendi tüm varamayışlar.
Sigaranın hatırı vardı, yakmasan kışlarında kalırdı.
Buluştu hummalı sisler ıssız dudakta.
İçin için yanaştı sonralara...
Tutuştular, yandılar, yaktılar!
Yok olmuşluğu vefaya saydılar...
