"Camı aç, eğil yavaşça. Uykulu duvarlarına sürçsün eylül yağmuru. Künyemdeki mutlu prens, ama örtük bir hüzünle hep, iki büklüm bir cennet getiriyorumdur sana kursağımda. Belki sorular sorarız karşılıklı, yorgun atının yelesini okşarsın sen, ben bir bir kapatırım açtığın camları. Bazen umutsuzdur kavuşmak: Her zamân kazanır, kendini açmasını öğrenmiş o sürekli yara."