Göğüs kafesime sokuşturdum
tüm yalnızlıklarımı,
hiç bu kadar kalabalıklaşmamıştı yalnızlıklarım.
öptüm bir şiiri,
dudaklarım titreyerek.
bak ne de hızlı çarpıyor
çelimsiz yüreğim...
hiçbir eyleme dökülemeyen duygularım
eşiğinde isyanın
"yazma" diyorlar
duyuyorum.
bense titrek ellerimle sözcükleri selamlıyorum...
yarım bırakıyorum şiirlerimi
nasıl olsa tamamlar yalnızlıklarım
zifiri karanlıklardan kendime sesleniyorum,
"sürükleme artık kendini uçurumlara"
ben benin umrunda olmuyorum...
sonra bozuk bir plak gibi tekrarlıyorum,
"ah benim canım yalnızlıklarım
beni asla yalnız bırakmayın..."
