Önceki yazının devamıdır.
Çaremiz çaresizliğimizdir. Tek ortak yönümüz bu kaldı. Her şeyimiz çok farklılaştı ancak geçmişten bu yana ilk defa bu kadar net bir konuda birleşebiliriz; mutlu değiliz... Bu bizim çaremiz. İçine gömüldüğümüz çaresizliğimizdir bizi yakarışa getirecek. Bizi ilerletmeye, arayışa getirecek. Bu noktada birleşme şansımız var. Nereye baksak bizim gibi tıpatıp aynı insanlar, sanki kardeşlerimiz her yanımızda. Her biri mutsuz. Mutlu bir insan bulmak artık imkansız gibi. Şimdi ise bizler bu ortak noktada birleşebiliriz. Bu ortak yol sayesinde birleşmeye, bağlanmaya başlayabiliriz. Bu da bizi yalnızlıktan, güvensizlikten yavaş yavaş çıkmamızı sağlayacaktır. Çareye biraz daha yaklaşacağız. Ancak aklınıza şu takılabilir; nasıl bağ kurmak bizi nasıl kurtarabilir.
